دا مو حال دی چې نه چاغیږو
کله چې په امریکا کې د یوی وړی کلیسا مشر، ټیری جونز، د سپټمبر پر ۱۱مه د قرآن سوځونی ګواښ وکړ، د نړۍ اکثره مسلمانان یې- په ځانګړی توګه د افغانستان خلک چې د همداسو خبرو پر وړاندی پر ماشه دی- په شور کړل. خو وروسته بیا د هر لامله چې وو، ټیری، د خپل خبری څخه واوښت او ویې ویل: « زه به هیڅکله قرآن و نه سوځوم!»
د همدی خبری څخه دوی-دری ورځی وروسته په هیواد کې د قرآن سوځونی پر خلاف لاریونونه وشول.
د خلکو شعارونه:
مرګ پر امریکا! قرآن دی و نه سوځول شی!...
ټیری جونز وویل چې: نه یې سوځوم!
زموږ خلکو به ویل: و الله که یې وسوځوی!
وروه کرار کینه هغه ویلی چې نه یې سوځوی. لانجه حل ده، نه یې سوځوی!
بیا به خلکو ناره کړه: والله او بالله که یې وسوځی!
د همدی لاریونونو په پایله کې دوه کسه مړه او څو هم ټپیان شول. بل چا ته نه خو ځانونو ته مو تاوان واړوی.
*****
دری که څلور کالونه مخکې په کابل کې آوازه خپره شوه چې سبا سهار وختی به په ښار کې زلزله کیږی. د آوازی سرچینه د مبایل میسیجونه وه. څه خبر چې چا به د کوم ځای څخه په کومی موخی داسی یو مسیسج چا ته لیږلی وو:
« سبا د سهار په پنځه نیمو بجو په کابل کې زلزله کیږی، ښاریان دی خبر وی!»
همدا میسیج د یوه مبایل څخه بل ته او په همدی ډول د ښار ټوله خلک پری خبر شوه. هیوادوال خو بی له هغی نه هم په ویره کې ژوند کوی او دا یې هم لا بله.
سهار وختی د خلکو ساعتونه په زنګیدو شوه، خلک د زلزلی له ویری د خپل کورنو څخه بهر ووتل. د ځینو ماشومان په غیږه کې وه، ځینو بکسونه پر اوږی اچولی وه… خورا کش وو.
یو ځوان چې نه یې غوښتل بهر ووځی د خپل مور سره دعوه کوله. دی له کړکۍ څخه او مور یې بهر داسی سره ویل:
مور - د خدای روی می دروړی را ووځه چې زلزله کیږی!
هلک - راشی کورته بده ده دا خلک به څه وایی! والله که می خو وباسی!
- خلک ټوله بهر وتلی. و می ویل چې را ووځه، سرکوزی! که نه والله که خپلی شیدی در وبخښم!
- ستا تر شیدو خو ما د غوا شیدی ډیر څښلی دی! نه وځم.
- مه می لیونی کوه، را وځه که نه چیغی وهم!
بلی خوا ته به غلو ځان سره ویل: « خدای یې چې درکوی نه وایی د چا زوی یې» په همدی جنجال کې د څو کسانو کورنه هم غلا شوه.
بل ناچاره چې معتاد وو خپل ماشوم یې په زانګو کې د هیره وتلی وو؛ د شرابو دوه بوټله تر بغلونو لاندی نیولی، په پټو کې پیچلی بهر راوتلی وو.
په راډیوګانو کې اعلانونه کیدل چې: ښاریانو ستاسو څخه هیله کیږی چې خپلو کورونو ته ولاړ شی. د زلزلی په هکله وړاندی ویینه نه شی کیدای! لطفا بیرته خپلو کورونو ته ستانه شی!
خو خلکو به ویل: نه، نه، که یو واری دا خبره ریښتیا شوه بیا!
په دی کې هم شک نشته چې کوم چا به په ټوکو کې ویلی وی چې: یاره څه پکې وایی، که می په یوه میسیج د کابل خلک په شور کړه!
*****
د حضرت محمد هغه کارټون به مو په یاد وی چې یوه ډنمارکی ژورنالیست په ډنمارک کې خپور کړی وو. هغه وخت هم زموږ ویښ ملت لاریون وکړ. بیا مو ځانونو ته تاوان واړوی، څو کسه مړه او زیات شمیر ټپیان شول. د لاریون پر مهال ځینو داسی شعارونه ورکول:
موږ د اسلام پر ستر پیغمبر ملنډی نشو زغملای! کارټونیست دی باید ووژل شی!
مرګ پر بوش! مرګ پر امریکا!
د جهاد لمړی ورځی شپی وی. جهادی مشران په خپله کوټه کې سره پراته وه چې یو ځل په بوټو کې د کوم شی غږ شو. یوه یې بل ته وویل: هلکانو ویښ شی چې خطر دی. ټولو خپل ټوپکان راواخیستل او بهر ووتل. په بوټو کې کوم شی دیخوا هاخوا حرکت کوی. دوی هم له ویری د الله و اکبر ویلو سره ټکان پیل کړل. وروسته له څو شیبو څخه کرار کرار د بوټو خواته ولاړل. ګوری چې یو خر مړ پروت دی. د دوی عصاب خراپ شو، خپل ټوپکان یې وغورزول او ځانونه سره یې وویل چې: ځه بابا، دا جهاد نه دی دا ورور وژنه ده.
یو هندو مسلمان شو. د تشویق او ثواب لپاره دولت او خلکو ورته بیلابیلی تحفی ورکړی. د نورو شیانو تر څنګ هندو د موټر او کور خاوند هم شو. د هندو قدر زیات شو آن دا چې د ده زاړه جامی هم خلکو خورده کړی. خپل یوه مسلمان ملګری ته یې وویل چې یاره مسلمانی خو سخته خوندوره ده. ملګری یې وویل: اوس خو ښه خوند درکوی زور به یې هغه وخت درته مالوم شی چې نیمه شپه دی د آرام خوب څخه راوپاڅوی او درته ووایی چې پاڅه پیشنمی دی!
یوه طالب کوم هندو بیچاره یوه ورځ د روژی په میاشت کې په خوړلو ولید. هندو بیچاره یې چپه کړ په لغتو او شلاقو یې واهه او ویل یې چې: په پټه روژه خوری، بی غیرته!
هندو ناره کړه چې: وروره زه هندو یم.
طالب: نو چې هندو یې روژه نه نیسی! او وهلو ته یې دوام ورکړ.
ملا صیب د ویالی غاړی ته استنجا وهله چې ناڅاپه په اوبو کې ولوید. ویاله ژوره وه او ملا لامبو زده نه وه. ناری یې کړه: مرسته! مرسته! چې ډوب شوم.
یوه لاروی د ملا غږ واورید او په منډه د ویالی څنډی ته لاړ، ملا ته یې وویل چې: ملا صیب لاس دی راکړه! هله ژر سه، لاس دی راکړه!
خو ملا صیب ورته بد بد کتل او لاس یې ور نه کړ.
سړی بیا وویل چې: ملا صیب لاس دی راکړه!
وروسته له یوی شیبی څخه یې وویل چې: ملا صیب لاس می واخله!
د دی په اوریدلو سره ملا صیب خپل لاس اوږد کړ او له اوبو څخه و ایستل شو.
نوټ: ملا ته مه وایه چې راکړه ورته ووایه چې واخله!